wtorek, 26 kwietnia 2016

Przełom

Po 11 miesięcach leczeniu jest i ONA, tak oczekiwana POPRAWA. No to chyba wracam do "normalnego życia". Dzisiaj nie będę się skupiać na tym z czym jednak dzień w dzień jeszcze walczę. Dzisiaj skupiam się na tym co minęło i mam nadzieję, nie wróci. Jeżeli jednak ośmieli się pojawić na mojej drodze, zrobię uskok albo to najnormalniej w świecie prześpię, a jeśli to będzie za mało to po prostu stoczę kolejną walkę - jak dotychczas. Codziennie chciałam tu coś napisać ale miałam tyle do nadrobienia po tym całym umieraniu, że głowa mała :) Jak widać stoję na rolkach. Tak! Udało mi się jeździć i to DWA razy w przeciągu dwóch tygodni. Może dla kogoś to nic. Dla mnie to ogromny wyczyn, zważywszy że przeleciały mi dwa sezony z zerową skutecznością rolkowania. Początki jak to zwykle bywa - nie były kolorowe. Pierwszy dzień na nogach skończył się dosyć połamanym spacerem. Z jednej strony zasmucił mnie a z drugiej dodał energii do walki. Ledwo przeszłam kilometr... Schody pokonywałam na parę razy, co chwilę przysiadając na murku. Łza mi popłynęła gdy z werwą na tych schodach para staruszków śmignęła obok. Zdecydowałam codziennie ćwiczyć i stawiać sobie wyzwania, takie jak te schody pierwszego dnia. Takim sposobem po tygodniu stanęłam na rolkach i przejechałam kilometr. Miewam gorsze dni, ale nie rozkładają mnie jak wcześniej. Jutro wizyta u mojej doktor. Jutro napiszę z czym tu sobie jeszcze po cichu walczę. Tym czasem cieszę się! Dużo, często i mimo wszystko :D