Piątek

Wczoraj nie wzięłam leków. Po przed wczorajszych akcjach i tragicznej nocy, nie było takiej możliwości dnia następnego. Tramal nie działał bo wchodzi w interakcję z Rifampicyną i umierałam sobie jak zawsze... Żadna nowość. Mama zawiozła mnie do neurologa. Byłam bardzo negatywnie nastawiona. Szczerze? Gdybym nie miała kogoś kto by mnie do tego auta wpakował i od rana o tym mówił to bym nawet nie spróbowała tam dojechać. Jakże bym się pomyliła odpuszczając. Znalazłam swojego neurologa! Pewnie wiecie jaka to ciężka sprawa. Wyszłam z tej wizyty ze łzami szczęścia na policzkach i w ręku z  dwoma skierowaniami na kontrolne rezonanse. Pani dr przebadała mnie i wypytała o najważniejsze sprawy. Nie byłam w stanie opowiedzieć wszystkiego ale nie musiałam. Powiedziała, że będziemy badać i leczyć i że mnie z tym samą nie zostawi. Po wizycie wyskoczyła jeszcze na korytarz zobaczyć kto ze mną przyjechał i wypytać mamę jak sobie radzę nacodzień... i żebym koniecznie się pokazała z wynikami. Dr wie o SM i boreliozie i innych infekcjach. Od razu zapytała czy byłam leczona dożylnie. Odpowiedziała, że 7miesięcy ceftriaksonem. Przytaknęła wcale nie zdziwiona, jakby wiedziała o co chodzi. Gorsza sprawa jest taka, że MRI zaplanowane są na wrzesień i październik.... Mam nadzieję, że doczekam, że serduszko nie wysiądzie do końca. Dzisiaj już biorę leki... Już czuję tego skutki... :( Codziennie płacze... Tak bardzo się boję... Tak bardzo żałuję, że nie ma przy mnie nikogo kto by mógł sprawić, że się uśmiechnę... Kogoś kto zawinął by mnie w koc i wywiózł na chwilę nad jezioro... Kogoś kto by mi pomógł i zrozumiał... Kogoś kto by się mną zaopiekował kiedy ja nie mogę... i nie wymagał tego samego ode mnie w takim stanie... To nieludzkie. Mam mamę... ale to zupełnie inny poziom. Mama sprawi, że nie zginę z głodu i z zimna ale nie potrafię się jej zwierzać... Całymi dniami siedzę sama... Do niedawna się łudziłam, że jest inaczej ale złudzenia powodują przedwczesne śmierci a  ja jeszcze mam siłę trochę powalczyć... chyba...